ماجرای عشق شاه قاجار به اتومبیل در یک نمایش - مجله پیامک مسعود

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، شهروز دل افکار بازیگر و کارگردان تئاتر که قرار بود به زودی نمایش اتول سورون را در تئاتر مستقل تهران به صحنه ببرد، درباره تعویق در اجرای این اثر نمایشی به دلیل بحران کرونا و تعطیلی تماشاخانه ها گفت: این نمایش حاصل یک سال برگزاری کلاس های آموزشی و تمرین برای آماده سازی و اجرای عمومی است. بازیگران این نمایش همگی از هنرجویان کلاس های بازیگری خودم بودند که مرحله آموزش آن ها 5 ماه و تمرین برای اجرای نمایش نیز 6 ماه به طول انجامید، اما متاسفانه به دلیل شرایطی که پیش آمده بازبینی نمایش لغو و فعلاً اجرا به تعویق افتاده است.

وی ادامه داد: هنرجویان این کارگاه انگیزه و شوق بسیاری برای روی صحنه رفتن داشتند و خود من نیز برای اینکه روی کار بچه ها نظارت کامل داشته باشم، چند کار مختلف را رد کردم، اما با این شرایط افسردگی به سراغ خود من و گروه آمده و بلاتکلیف هستیم. امیدوارم راه حلی برای شرایط پیش آمده در نظر گرفته گردد، چون این روز ها با وجود خطراتی که بحران کرونا برای مردم به وجود آورده همه مشاغل مشغول فعالیت هستند و به نظر می رسد تنها زورشان به تئاتر رسیده است.

دل افکار یادآور شد: با وجودی که در شرایط امروز می دانستم میزان استقبال تماشاگران از تئاتر کمتر از حد معمول است، اما به خاطر علاقه بچه های گروه دوست داشتم نمایش به صحنه برود تا این هنرجویان بعد از یک سال کوشش مزد زحماتشان را روی صحنه ببینید. نمایش نیز فضای کمدی و جذابی دارد و می تواند برای مدتی مخاطبان را از فضای کدری که این روز ها در جامعه جریان دارد، دور کند.

وی درباره مضمون نمایش شرح داد: اتول سورون نوشته باقر سروش درباره یکی از شاهان دوره قاجار است که برای اولین بار در زمان وی اتومبیل وارد ایران می گردد و او آنقدر عاشق ماشین می گردد که همه چیز را فراموش می نماید و حتی حرم سرایش را هم تعطیل نموده و آنجا را تبدیل به گاراژ می نماید. پادشاه مجنون ماشین می گردد و در این بین موقعیت های کمیک و فانتزی شکل می گیرد. نمایش 23 بازیگر دارد که البته همگی در نمایش نقش و دیالوگ دارند و در بخش هایی از نمایش نیز از تکنیک های نمایش ایرانی مانند تعزیه استفاده می گردد.

این بازیگر تئاتر و سینما در سرانجام صحبت هایش بیان نمود: امیدوارم هرچه زودتر شرایط نامشخص تئاتر معلوم گردد تا ما تکلیف خود را بدانیم. تئاتر شغل ماست و برای آن از زندگی مان گذشته ایم و در آن جدیت داریم تا جایی که من حتی با وجود فوت پدرم سر صحنه حاضر شدم و به تعهدم به گروهی که در آن حضور داشتم عمل کردم، اما زمانی که موقع عمل به وعده مسئولان می رسد متاسفانه هیچ حمایت و توجهی در کار نیست و کسی به تئاتر به عنوان یک شغل و حرفه که موقعیتش در خطر افتاده نگاه نمی نماید.