چگونه موزه نئون لاس وگاس داستان واقعی شهر گناه را روایت می کند؟ - مجله پیامک مسعود

اگر علاقمند به سفر با بهترین تور آمریکا ارزان هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم تور آمریکا از نیویورک، واشنگتن، لس آنجلس، سان فرانسیسکو و لاس وگاس دیدن کنید و بهترین تجربه سفر را داشته باشید.

با این حال، برای درک اهمیت واقعی موزه نئون، باید به ریشه‌های آن بازگشت و مسیری را که از یک پروژه زیباسازی شهری به یک حافظ فرهنگی طی کرده است، بررسی کرد. این موزه با یک هدف بزرگ تاریخی متولد نشد، بلکه زاییده یک نیاز عملی برای احیای شهری بود. در سال 1996، اولین پروژه با بودجه‌ای 150,000 دلاری از صندوق‌های بازآفرینی شهری، نه برای ساخت یک موزه، بلکه برای نصب مجدد تابلوهای قدیمی در امتداد بلوار لاس وگاس شمالی آغاز شد تا بازدیدکنندگان بیشتری را به سمت «تجربه خیابان فریمونت» (Fremont Street Experience) که به تازگی افتتاح شده بود، جذب کند. این یک هدف کاملاً اقتصادی و عمل‌گرایانه بود. نقطه عطف زمانی رخ داد که شرکت تابلوسازی یانگ الکتریک (YESCO)، سازنده بسیاری از تابلوهای نمادین شهر، تصمیم به بستن محوطه نگهداری تابلوهای از کار افتاده خود گرفت؛ مکانی که به طور تصادفی به مخزن تاریخ وگاس و حتی لوکیشن فیلم‌برداری آثاری چون

مریخ حمله می‌کند! تبدیل شده بود. با این اتفاق، موزه ناگزیر شد تا خانه‌ای برای این آثار هنری-تاریخی فراهم کند و «قبرستان نئون» (Neon Boneyard) شکل گرفت. این تکامل، از یک پروژه زیباسازی به یک آرشیو فرهنگی تمام‌عیار، نشان‌دهنده بلوغ همزمان این نهاد و درک خود شهر از تاریخش به عنوان چیزی ارزشمند و شایسته حفاظت و تفسیر عمیق است. بیانیه‌های مأموریت موزه در طول زمان به صراحت گسترش یافته و از صرفاً «حفظ تابلوها» به «روایت داستان کامل و متنوع شهر» تغییر کرده است تا خود را به عنوان «موزه لاس وگاس» معرفی کند.

قبرستان نئون: قدم زدن در تاریخ زنده لاس وگاس

فضای اصلی نمایشگاهی موزه، «قبرستان نئون» (Neon Boneyard)، یک تجربه چندحسی و غوطه‌ورکننده است که در محوطه‌ای به وسعت 2.27 هکتار قرار دارد. در این فضای باز، بیش از 250 تابلوی تاریخی جای گرفته‌اند که از این میان، 26 تابلو به طور کامل بازسازی شده و به طور مداوم روشن هستند، در حالی که بقیه تابلوهای بازسازی‌نشده، شب‌ها با نورپردازی از زمین روشن می‌شوند. این تمایز، دو تجربه بازدید کاملاً متفاوت در روز و شب ایجاد می‌کند.

بازدید در طول روز، فرصتی برای دیدن جزئیات خام و واقعی این غول‌های فلزی است. بازدیدکنندگان می‌توانند هنر دست سازندگان، بافت فلز، زنگ‌زدگی‌ها و پتینه‌ای که گذر زمان بر چهره تابلوها حک کرده است را از نزدیک لمس کنند. این تجربه، حسی شبیه به قدم زدن در یک منظره پساآخرالزمانی دارد، گویی در حال کاوش در بقایای یک تمدن فراموش‌شده هستید؛ تجربه‌ای که یکی از بازدیدکنندگان آن را به دنیای بازی ویدیویی Fallout تشبیه کرده است. در این حالت، تابلوها نه به عنوان منابع نور، بلکه به عنوان آثار باستانی و مجسمه‌هایی تاریخی دیده می‌شوند که هر خط و خش روی آن‌ها، داستانی از دهه‌ها ایستادگی در برابر آفتاب سوزان صحرا و بادهای نوادا را روایت می‌کند.

اما با غروب آفتاب، «قبرستان نئون» به یک صحنه تئاتر مسحورکننده تبدیل می‌شود. تورهای شبانه، محبوب‌ترین گزینه در میان بازدیدکنندگان هستند و فضایی خیره‌کننده و جادویی را به نمایش می‌گذارند. با این حال، یک نکته ظریف و مهم در این تجربه شبانه نهفته است: درخشش بسیاری از این تابلوها از نئون‌های اصلی خودشان سرچشمه نمی‌گیرد. از آنجایی که بازسازی کامل هر تابلو به دلیل شکنندگی و هزینه‌های گزاف تقریباً غیرممکن است، موزه از نورافکن‌های استراتژیک برای روشن کردن تابلوهای بازسازی‌نشده از روی زمین استفاده می‌کند. این رویکرد هوشمندانه، یک توهم هنرمندانه و مدیریت‌شده است. موزه با این کار،

احساس قدم زدن در وگاس قدیم را بازآفرینی می‌کند، بدون آنکه به اصالت فیزیکی آثار آسیب بزند. این یک راه حل کاملاً «وگاسی» است: ایجاد یک نمایش دیدنی و جذاب برای برآورده کردن انتظارات بازدیدکنندگان، در حالی که به طور همزمان از میراث شکننده شهر محافظت می‌شود. این نمایش تئاتری، تعادلی هوشمندانه میان اصالت تاریخی و میل به شگفتی است. در هر دو حالت، چه روز و چه شب، تورهای همراه با راهنما برای درک عمیق این مکان ضروری هستند، زیرا این راهنمایان هستند که با روایت داستان‌های پشت هر تابلو، به این فلزات خاموش، روح و معنا می‌بخشند.

نمادهای یک دوران: داستان‌هایی پشت غول‌های درخشان

قلب تپنده موزه نئون، داستان‌هایی است که در پس هر یک از این تابلوهای غول‌پیکر نهفته است. این‌ها تنها تابلو نیستند، بلکه «زندگی‌نامه‌هایی» از جنس نورند که هر کدام فصلی از تاریخ پرفراز و نشیب لاس وگاس را روایت می‌کنند.

استارداست: نماد عصر فضا و حکومت مافیا

تابلوی عظیم هتل استارداست (Stardust)، که زمانی «ملکه استریپ» نامیده می‌شد، یک اثر هنری برجسته از معماری «گوگی» (Googie) است؛ سبکی که از شیفتگی به عصر فضا و انرژی اتمی در دهه‌های 1950 و 1960 الهام گرفته بود. دکل اصلی این تابلو که در سال 1968 توسط پل میلر طراحی شد، با ارتفاع 188 فوت، آسمان صحرا را می‌شکافت، در حالی که حروف درخشان و آینده‌نگرانه آن توسط کرمیت وین از شرکت YESCO طراحی شده بود. این تابلو، تجسم فیزیکی خوش‌بینی و هیجان آن دوران بود. اما داستان استارداست بسیار فراتر از طراحی آن است. این هتل که در سال 1958 به عنوان بزرگ‌ترین هتل جهان افتتاح شد، در دهه 1970 تحت مدیریت چهره‌های بدنام مافیا مانند فرانک «لفتی» روزنتال قرار گرفت و الهام‌بخش فیلم مشهور

کازینو (Casino) شد. در سال 1985، با واگذاری هتل به گروه بوید، دورانی جدید از مدیریت شرکتی و قانونمند در استریپ آغاز شد که نمادی از پاکسازی وگاس از نفوذ جرائم سازمان‌یافته بود. سرانجام، استارداست در سال 2007 تخریب شد تا راه را برای ساخت‌وسازهای جدید باز کند. بنابراین، تابلوی استارداست یک خط زمانی فیزیکی از سیر تحول وگاس در قرن بیستم است: از خوش‌بینی عصر فضا، عبور از دوران تاریک مافیا، رسیدن به عصر حاکمیت شرکت‌های بزرگ و در نهایت، حفظ شدن به عنوان یک اثر تاریخی در موزه نئون.

مولن روژ: چراغی در جنبش حقوق مدنی

در میان تمام تابلوهای موزه، شاید هیچ‌کدام به اندازه تابلوی مولن روژ (Moulin Rouge) اهمیت تاریخی نداشته باشد. این تابلوی زیبا با خط شکسته و الهام‌گرفته از سبک پاریسی، توسط بتی ویلیس طراحی شد، همان هنرمندی که تابلوی نمادین «به وگاس افسانه‌ای خوش آمدید» را نیز خلق کرده بود. هتل و کازینوی مولن روژ در ماه مه 1955 به عنوان اولین مجموعه تفریحی یکپارچه نژادی در ایالات متحده افتتاح شد. در آن زمان، لاس وگاس به دلیل سیاست‌های تبعیض‌آمیز شدیدش به «می‌سی‌سی‌پی غرب» معروف بود و هنرمندان سیاه‌پوست بزرگی چون سمی دیویس جونیور و الا فیتزجرالد، با وجود اجرا در هتل‌های بزرگ، اجازه اقامت یا حتی ورود از در اصلی را نداشتند. مولن روژ این تابو را شکست و به مکانی تبدیل شد که در آن هنرمندان سیاه‌پوست و سفیدپوست مانند فرانک سیناترا و دین مارتین می‌توانستند آزادانه با هم معاشرت کنند. اگرچه این هتل به دلیل مشکلات مالی تنها پس از شش ماه تعطیل شد، اما میراث آن جاودانه گشت. در مارس 1960، ساختمان متروکه مولن روژ میزبان یک جلسه تاریخی بین رهبران NAACP، فرماندار نوادا و صاحبان قدرتمند کازینوها بود. این جلسه که برای جلوگیری از یک راهپیمایی اعتراضی بزرگ برنامه‌ریزی شده بود، به توافقی برای پایان دادن به تبعیض نژادی در استریپ منجر شد. حفظ تابلوی مولن روژ، مأموریت موزه را از یک مجموعه هنری نوستالژیک به یک آرشیو تاریخی حیاتی ارتقا می‌دهد و لاس وگاس را به عنوان یکی از مکان‌های کلیدی در داستان حقوق مدنی آمریکا بازتعریف می‌کند.

گیتار هارد راک کافه: نماد عصر مدرن

گیتار غول‌پیکر هارد راک کافه، که بر اساس گیتار گیبسون لس پالِ پیت تاونشند از گروه The Who مدل‌سازی شده، نمادی از دوران جدید وگاس است: عصر سرگرمی‌های برندمحور و شرکتی. این تابلو با ارتفاع 82 فوت، که از سال 1990 تا 2017 در تقاطع خیابان‌های پارادایس و هارمون قرار داشت، اولین گیتار نئونی بزرگ در تاریخچه جهانی برند هارد راک بود. این اثر هنری عظیم شامل بیش از 4110 فوت لوله نئون و 1538 لامپ رشته‌ای است. پس از تعطیلی کافه، شرکت YESCO که مالک تابلو بود، آن را به موزه اهدا کرد. نکته جالب توجه در مورد این تابلو، نحوه تأمین مالی بازسازی آن بود. موزه یک کمپین سرمایه‌گذاری جمعی جهانی راه‌اندازی کرد که با کمک‌های مالی از 13 کشور مختلف جهان، هزینه بازسازی آن تأمین شد. این رویداد نشان‌دهنده فصل جدیدی در تلاش‌های حفاظتی شهر است؛ فصلی که در آن نه تنها نهادهای محلی، بلکه جامعه جهانی نیز در حفظ تاریخ وگاس سرمایه‌گذاری می‌کنند. این گیتار، نماد گذار وگاس به یک برند جهانی سرگرمی است و بازسازی آن، نماد دموکراتیزه شدن فرآیند حفظ میراث آن.

تابلوی دبی رینولدز: مطالعه‌ای موردی در رستاخیز

داستان بازسازی تابلوی «دبی» (Debbie) از هتل دبی رینولدز، یک نمونه کوچک و کامل از تمام فلسفه حفاظتی موزه است. این تابلوی 24 فوتی به رنگ فوشیا که بر اساس امضای خود بازیگر توسط رودی کریسوستومو طراحی شده بود، اولین پروژه بزرگی بود که از طریق «صندوق حفاظت YESCO» تأمین مالی شد. فرآیند بازسازی که 250 ساعت کاری در طول 68 روز به طول انجامید، ترکیبی پیچیده از علم، هنر و همکاری اجتماعی بود. تیم بازسازی مجبور شد رنگ صورتی «رز جیوه‌ای» اصلی را که دیگر تولید نمی‌شد، با نزدیک‌ترین رنگ موجود یعنی «صورتی مرجانی» جایگزین کند. آنها همچنین نقطه گمشده حرف «i» را با استفاده از عکس‌های تاریخی از نو ساختند. تمام 180 فوت لوله شیشه‌ای پر از گاز آرگون، سیم‌کشی و ترانسفورماتورها تعویض شدند و بدنه فلزی 4000 پوندی آن تعمیر و رنگ‌آمیزی شد. این پروژه که با کمک‌های مالی YESCO، پسر دبی رینولدز و سایر اهداکنندگان به سرانجام رسید، به روشنی نشان می‌دهد که برای بازگرداندن این نمادها به زندگی، چه ترکیبی از تحقیقات تاریخی، مهارت‌های هنری (مانند خم کردن شیشه با دست)، تخصص فنی و حمایت اجتماعی لازم است.

فراتر از تابلوها: بافتن یک فرش فرهنگی متنوع

موزه نئون از مجموعه خود به عنوان دروازه‌ای برای روایت داستانی فراگیرتر و چندوجهی از لاس وگاس استفاده می‌کند و این شهرت را که وگاس یک «پس‌مانده فرهنگی» است، به چالش می‌کشد. این موزه به طور فعال در حال بازنگری و تصحیح روایت تاریخی شهر است و از آثار فیزیکی خود به عنوان لنگرگاهی برای معرفی داستان‌هایی استفاده می‌کند که عمدتاً از اسطوره‌شناسی محبوب «رت پک» (Rat Pack) حذف شده‌اند.

این رویکرد اصلاحی از همان ورودی موزه آغاز می‌شود. مرکز بازدیدکنندگان موزه، خود یک اثر نمایشی برجسته و یک پیروزی بزرگ در زمینه حفاظت از میراث است. این ساختمان، لابی صدف‌شکل و خیره‌کننده متل «لا کونچا» (La Concha) است که در سال 1961 توسط پل ریویر ویلیامز، اولین عضو سیاه‌پوست مؤسسه معماران آمریکا (AIA) و «معمار ستاره‌ها» طراحی شد. این شاهکار معماری گوگی که قرار بود تخریب شود، در سال 2005 نجات یافت، به هشت قطعه تقسیم شد و به مکان فعلی موزه منتقل گردید. انتخاب این ساختمان به عنوان ورودی موزه، یک بیانیه قدرتمند است؛ موزه با این کار، از همان ابتدا داستانی از برتری، خلاقیت و استقامت سیاه‌پوستان را در کانون توجه قرار می‌دهد و روایت غالب وگاس را به چالش می‌کشد.

این تلاش برای روایت‌های متنوع در سراسر موزه ادامه دارد. نقاشی دیواری «مشاهیر لاس وگاس» (Las Vegas Luminaries) چهره‌هایی چون دلسنیا بوید جونز، رقصنده پیشگام سیاه‌پوست، و کنی کر، نماد جامعه LGBTQ+ را گرامی می‌دارد. یک تابلوی بازسازی‌شده از هتل پالمز (Palms) که با حمایت مالی قبیله سرخپوستی سن مانوئل انجام شده، اکنون شامل یک پنل آموزشی درباره تاریخ و تأثیر بومیان پایوت جنوبی و دیگر قبایل محلی است. این اقدامات نشان می‌دهد که موزه به طور آگاهانه در حال لایه‌بندی یک تاریخ پیچیده‌تر و واقعی‌تر بر روی چشم‌انداز شهر است. با ارائه تورهایی به زبان اسپانیایی و برنامه‌هایی برای پرداختن عمیق‌تر به تجربیات جوامع لاتین، یهودی و بومی، موزه نئون مأموریت خود را از صرفاً «حفاظت از اشیاء» به «عدالت ترمیمی برای روایت تاریخی شهر» ارتقا داده است و تضمین می‌کند که داستانی کامل‌تر و فراگیرتر برای نسل‌های آینده روایت شود.

هنر و علم رستاخیز

بازگرداندن شکوه به این غول‌های خاموش، فرآیندی دقیق است که در آن هنر و علم به هم می‌آمیزند. هر پروژه بازسازی با یک تحقیق تاریخی عمیق آغاز می‌شود؛ تیم مجموعه با مطالعه نقشه‌های فنی، عکس‌ها و ویدیوهای قدیمی، تلاش می‌کند تا طراحی اصلی تابلو را با تمام جزئیاتش بازسازی کند. پس از تأمین بودجه، که اغلب از طریق کمک‌های مردمی و حمایت‌های شرکتی صورت می‌گیرد، فرآیند فیزیکی آغاز می‌شود. تابلوها با دقت و با استفاده از جرثقیل و کامیون‌های کفی از جای خود برداشته شده و به کارگاه منتقل می‌شوند. در آنجا، متخصصان به تعمیرات فلزی، ساخت سازه‌های پشتیبان و حتی مهندسی‌های پیچیده‌ای مانند ایجاد پایه‌های بتنی عمیق برای تابلوهای عظیم‌الجثه مانند گیتار هارد راک می‌پردازند. سپس، مرحله هنری آغاز می‌شود: تطبیق دقیق رنگ‌های اصلی، یافتن لامپ‌های مشابه و مهم‌تر از همه، خم کردن لوله‌های شیشه‌ای توسط هنرمندان نئون‌کار که با دست به شیشه شکل می‌دهند. در نهایت، تابلو دوباره سیم‌کشی شده و پس از نصب در محل جدید، برای اطمینان از عملکرد صحیح، آزمایش می‌شود.

اما زمانی که بازسازی فیزیکی به دلیل فرسودگی شدید یا هزینه‌های سرسام‌آور ممکن نیست، موزه به سراغ یک راه حل نوآورانه می‌رود: بازسازی دیجیتال. نمایش «!Brilliant! Jackpot» در گالری شمالی موزه، نمونه‌ای درخشان از این رویکرد است. این تجربه سمعی و بصری 360 درجه، که توسط هنرمند کریگ وینسلو خلق شده، از فناوری «پروجکشن مپینگ» برای «احیای مجدد» 40 تابلوی غیرفعال استفاده می‌کند. با استفاده از 8 پروژکتور و 24 بلندگوی صدای سه‌بعدی، این نمایش انیمیشن‌های دیجیتالی را با دقت میکروسکوپی بر روی سطوح فیزیکی تابلوها، از جمله لامپ‌های شکسته و فلزات خمیده، می‌تاباند و این تصور را ایجاد می‌کند که تابلوها دوباره روشن شده‌اند. این فرآیند که شامل اسکن نوری ساختاریافته و فتوگرامتری سه‌بعدی است، به تابلوها اجازه می‌دهد تا بدون هیچ‌گونه دستکاری فیزیکی، دوباره «اجرا» کنند. این رویکرد، یک تغییر پارادایم در حفاظت موزه‌ای است؛ جایی که وقتی بازسازی فیزیکی ممکن نیست، بازسازی دیجیتال می‌تواند به عنوان یک جایگزین قدرتمند و معتبر عمل کند و نه تنها شیء، بلکه جوهر پویا و زنده آن را نیز حفظ نماید.

موزه در هیئتی جدید: صحنه‌ای برای هنر و چشم‌اندازی برای آینده

موزه نئون یک مجموعه ایستا نیست، بلکه یک مرکز فرهنگی پویاست که با برگزاری نمایشگاه‌های ویژه، خود را در مرکز گفتگوی فرهنگی معاصر نگه می‌دارد و برنامه‌های بلندپروازانه‌ای برای آینده دارد. این نمایشگاه‌ها یک رابطه همزیستی قدرتمند ایجاد می‌کنند: هنرمندان و برندهای معاصر با پیوند خوردن به گذشته اصیل شهر، مشروعیت تاریخی کسب می‌کنند و موزه با درگیر شدن با فرهنگ زنده، مخاطبان گسترده‌تر و ارتباطی عمیق‌تر با زمان حال پیدا می‌کند.

نمایشگاه «وگاس گمشده: تیم برتون» (Lost Vegas: Tim Burton) که از سال 2019 تا 2020 برگزار شد، یک نمونه کامل از این همزیستی بود. این نمایشگاه شامل بیش از 40 اثر هنری سایت-اسپسیفیک، از جمله مجسمه‌ها و یک برج نئونی 40 فوتی بود که مستقیماً در میان تابلوهای تاریخی «قبرستان نئون» نصب شده بودند. این آثار که از خاطرات کودکی برتون در وگاس و فیلم

مریخ حمله می‌کند! الهام گرفته بودند، با استقبال بی‌نظیری روبرو شدند، به طوری که بازدید از موزه در برخی روزها دو برابر شد و تحسین منتقدان را برانگیخت. برای هنرمندی مانند برتون که زیبایی‌شناسی‌اش عمیقاً تحت تأثیر زرق و برق و فانتزی وگاس قدیم است، «قبرستان نئون» بوم نقاشی ایده‌آلی بود.

این استراتژی با همکاری‌های آینده نیز ادامه دارد. نمایشگاه «داستان‌هایی از پشت صحنه» با مشارکت سیرک دو سولِی (Cirque du Soleil) که برای سال 2025 برنامه‌ریزی شده، به بررسی تأثیر عمیق این غول سرگرمی بر وگاس مدرن خواهد پرداخت و دامنه روایت‌های موزه را باز هم گسترش خواهد داد. این همکاری به برندی جهانی مانند سیرک دو سولی اجازه می‌دهد تا تاریخ خود را در میراث فرهنگی شهر ثبت کند و جایگاه خود را در تبارنامه فرهنگی وگاس تثبیت نماید.

این موفقیت‌ها، زمینه را برای یک جهش بزرگ فراهم کرده است. موزه قصد دارد به منطق هنری (Arts District) در مرکز شهر نقل مکان کند، پروژه‌ای که فضای آن را عملاً سه برابر خواهد کرد. این توسعه، پاسخی به یک نیاز فوری است؛ موزه تنها در سال 2023 مجبور به رد کردن 30,000 بازدیدکننده به دلیل کمبود ظرفیت شد. مکان جدید، فضای گالری سرپوشیده، کلاس‌های درس، یک کارگاه بازسازی برای بازدید عموم و مهم‌تر از همه، فضایی برای نمایش بخش بزرگی از 65 درصد مجموعه موزه که در حال حاضر به دلیل کمبود جا در انبار نگهداری می‌شوند، فراهم خواهد کرد. این گسترش، تجلی فیزیکی یک استراتژی موفق است و ثابت می‌کند که سرمایه‌گذاری بر گذشته شهر، کلید آینده فرهنگی آن است.

نتیجه‌گیری: چراغی برای آینده، روشن از گذشته

موزه نئون لاس وگاس بسیار فراتر از یک مجموعه تابلوهای از کار افتاده است. این موزه، وقایع‌نگار قطعی روح وگاس است؛ روایتی پیچیده از هنر، نوآوری، مبارزات اجتماعی و بازآفرینی بی‌پایان. درخشش این موزه صرفاً نوستالژیک نیست؛ این درخشش، چراغی است که داستان واقعی و چندوجهی شهری را روشن می‌کند که اغلب به اشتباه درک شده است. این موزه نه تنها نئون، بلکه داستان‌های پیشگامان طراحی مانند بتی ویلیس و پل ریویر ویلیامز، تاریخ فراموش‌شده جنبش حقوق مدنی در استریپ و تکامل شهر از یک پایگاه مافیایی به پایتخت جهانی سرگرمی و اکنون، ورزش را حفظ می‌کند؛ همانطور که با افزودن تابلوی سوپر بول LVIII به مجموعه خود نشان داد.

این موزه با تلفیق هوشمندانه حفاظت فیزیکی، بازآفرینی دیجیتال و همکاری‌های فرهنگی معاصر، تضمین می‌کند که میراث درخشان لاس وگاس نه تنها زنده بماند، بلکه به طور مداوم بازتفسیر شود. برنامه‌های توسعه آینده آن، گواهی بر قدرت پایدار این نمادهای درخشان برای روایت داستان آمریکا به شیوه‌ای است که تنها از عهده لاس وگاس برمی‌آید و اطمینان می‌دهد که این تاریخ پرجنب‌وجوش برای نسل‌های آینده نیز روشن باقی خواهد ماند.