آیا قانون حق تنبیه فرزند را به پدر داده است؟ - مجله پیامک مسعود

به گزارش خبرنگاران، فرهاد فرزادی، کارشناس حقوقی در برنامه صبحی دیگر، در رابطه با تربیت و تنبیه فرزندان اظهار کرد: آیا منظور از تنبیه، کتک زدن یا ضرب است؟ قانونگذار به والدین حق تنبیه داده است، اما برای تربیت فرزند. تربیت چیست؟ آیا این تنبیه به معنای تنبیه بدنی است؟ که باید گفت کلیت قانون این واژه را قید نموده است که والدین برای تربیت حق تنبیه دارند، اما تنبیه به معنای ضربی که موجب آزار شود و یک آثار روانی برای فرزند به جای بگذارد، نیست و چنین حقی را پدر ندارد چرا که در اینجا تربیت به معنای آزار و شکنجه محسوب می شود. بدین معنی که پدر این حق را ندارد، چون کتک زدن آزار دادن و شکنجه است.

وی اعلام کرد: پدر می تواند در حدی این کار را انجام دهد به نحوی که فردی می گفت بالاترین تنبیه ما بی اعتنایی پدر بود و وی تا مدتی با ما حرف نمی زد و نگاهش را از ما برمی گرداند و به چهره ما نگاه نمی کرد و این بزرگترین تنبیه ما بود که با این کار متوجه می شدیم والدین از ما ناراحت هستند و در حقیقت، پدر و مادر بچه را کتک نمی زدند که آثار روانی برای بچه داشته باشد.

این کارشناس حقوقی توضیح داد: تمام روانشناسان تا حدی، تنبیه بدنی را می پذیرند، اما نه تنبیه به معنای ضرب و شکنجه که از نظر قانونگذار این تنبیه نیست. چراکه برای فرزند آثار روانی دارد و باعث می شود بچه ها عقده ای بار بیایند و همچنین، تبعات دیگری نیز دارد.

فرزادی گفت: تنبیه به معنای پروراندن است. یعنی کسی چیزی را به طرف مقابل می آموزد و والدین هم وظیفه دارند برای تربیت فرزند خود اقدام نمایند و نباید فرزند را مهمل بگذارند یعنی او را در حالتی بگذارند که بلاتکلیف باشد.

وی ادامه داد: تکلیف پدر و مادر تربیت است، اما پدر چه روشی و مادر نیز چه روشی را باید برای تربیت انتخاب نمایند؟

قانونگذار در اینجا روش را در ید پدر و مادر قرار داده است. طبق ماده 1179 قانون مدنی پدر مجاز به تربیت فرزند خود است تا جایی که شکنجه و آزار محسوب نشود، اما جا هایی که نرمی و درشتی در هم دریده است، باید توجه داشت که معنای درشتی زدن نیست.

این کارشناس حقوقی اضافه نمود: بعضی مواقع، حضانت با تربیت متفاوت است. حضانت به معنای نگه داری جسم است و تربیت به معنای پرورش روح و روان افراد است لذا پدر حقِ زدن ندارد چراکه این کار آثار مخربی برای بچه ها به همراه دارد.

فرزادی تاکید نمود: بعضی از افراد با اصول روانشناسی عجین شده و یاد گرفته اند، اما بعضی دیگر متوجه نیستند و فکر می نمایند تربیت کردن به معنای زیر گوش فرزند زدن است و در حقیقت نمی دانند که فرزند با این تنبیه بدنی همه چیز را تا آخر عمر به ذهن می سپارد و چه زیباست بعضی از فرزندان هیچ وقت به یاد ندارند که والدینشان آن ها را تنبیه نموده باشد.

وی اعلام کرد: ممکن است مادر فرزند را از چیزی محروم نموده و فرزندش را دعوا کند، اما این موارد بر اساس اصول روانشناسی هستند و نمی دانیم که چرا ما اصرار بر این داریم که بیشتر از دیگران می فهمیم.

این کارشناس حقوقی توضیح داد: علم روانشناسی که علم روز است می گوید که والدین این حق را ندارند، اما قانونگذار تنبیه را تا حدی که به معنای کبود کردن نباشد را اجازه داده است و دیده می شود که اگر والدین تنبیه کردن را از حد بگذرانند ممکن است حضانت فرزند را از آن ها بگیرند.

وی با اشاره به حقوق زن گفت: زن می تواند به لحاظ سوءمعاشرت مرد دادخواست طلاق بدهد و تمام حقوق اقتصادی خود را دریافت کند. چرا که این مرد سوءمعاشرت داشته است و در بعضی مواقع، معاشرت به اخلاق و رفتار بازمی شود.

فرزادی ادامه داد: آیا مردان اجازه دارند زن را کتک بزنند؟ الرجال قوامون علی النساء به معنای این نیست که هر قدرتی مرد دارد به زن تحمیل کند. این جمله به معنای ریاست است. در خانواده مدیر ضروری است و مرد مدیریتی در منزل دارد و این مدیریت به معنای این نیست که مرد اراده ملوکانه داشته باشد و آنچه که مرد اراده کرد، باید اتفاق بیفتد و اگر آن اتفاق نیفتاد دست خود را به روی زن و بچه خود بلند کند.

وی تاکید نمود: اگر کتک زدن بعد از عصبانیت اتفاق بیفتد، یک بار درست است و می گوییم عیبی ندارد و زوجین نباید به سراغ طلاق بروند، چون طلاق آثار بدتری دارد، اما نباید این کار به عادت تبدیل شود چراکه این اتفاق حتی یک بار هم جرم است و زن می تواند شکایت کیفری کند به انضمام این که ممکن است مرد با وجود کتک زدن زن خود، از او توقع داشته باشد که زن به او عشق بورزد.

این کارشناس حقوقی اذعان کرد: مردان لاف عشق می زنند و بعد از کتک زدن زن خود مدعی هستند که در زندگیشان عشق جاری نیست و مصیبت، خود مردان هستند و وقتی مردان نمی توانند خودشان را کنترل نمایند لذا نباید توقع داشته باشند و از این شوره زاری که خودشان درست نموده اند، گل و بلبل بیرون نمی آید.