آیا می توان با قیمت کنسول های نسل نهمی کامپیوتر گیمینگ قوی تر خرید؟
به گزارش مجله پیامک مسعود، اگر چند سال پیش از ما می پرسیدند که آیا می گردد با قیمت کنسول های نسل هشتم یک کامپیوتر گیمینگ قدرتمندتر خرید، جواب به شکل اجتناب ناپذیری به نفع سیستم های شخصی تمام می شد. اما مایکروسافت و سونی با سخت افزار جدید و قدرتمند کنسول های خود همه معادلات بازار را بهم ریخته اند و حال شاید تهیه یک پی سی با خروجی کنسول های نسل نهمی ایکس باکس سری ایکس و پلی استیشن 5 کاری چالش برانگیز و حتی غیر ممکن باشد.
در این مقاله به آنالیز مختصر سخت افزار این دو کنسول می پردازیم و سعی می کنیم تا معادل آن را با حداقل بودجه برای رایانه های شخصی شبیه سازی کنیم.
نگاهی به سخت افزار نسل هشتم
با اینکه شروع نسل هشتم با جو رسانه ای جهش گرافیکی عظیم و جلوه های بصری فوتورئالیست (واقع گرایانه از لحاظ بصری) همراه بود، سخت افزار پلی استیشن 4 و ایکس باکس وان به هیچ وجه نتوانستند به موازات با پیشرفت های عصر خود به جلو حرکت نمایند. در یک مقایسه ساده با کنسول های نسل نهم، اگر هر ترافلاپس (عملیات شناور در ثانیه) را یک واحد قدرت صرف در نظر بگیریم، پلی استیشن 4 با 1.84 ترافلاپس و ایکس باکس وان با 1.31 در مقابل پلی استیشن 5 با 10.3 ترافلاپس و ایکس باکس سری ایکس با 12 ترافلاپس هیچ حرفی برای گفتن ندارند.
از طرفی باید در نظر گرفت که وان و فور از نسل چیپ های 28 نانومتری بودند. این در حالیست که تنها با گذر 7 سال، هر دو شرکت سونی و مایکروسافت با همکاری ای ام دی (AMD) در طراحی کنسول های جدید خود از معماری 7 نانومتری بهره برده اند که توان مصرفی و بازدهی دستگاه را تا حد قابل توجهی برای هرکدام از این نقاط شناور بالا می برد.
اما بیایید هیجان خود را در خصوص کنسول های نسل نهم برای قسمت های پایین تر مقاله حفظ کنیم و برگردیم سر موضوع قدرت پردازشی 1.84 و 1.31 ترافلاپسی کنسول های نسل هشتم. اگر بخاطر داشته باشید، حتی بازی های جدید در سال های شروعین نسل هم نمی توانستند وعده رزولوشن فول اچ دی (1080p) را برای بسیاری از بازی ها عملی نمایند. ایکس باکس وان به سادگی بسیار ضعیف تر از آن چیزی بود که بازیسازان بتوانند با بهینه کردن بازی های خود به چنین خروجی موردانتظاری دست پیدا نمایند. با اینکه کنسول سونی به شکل قابل توجهی قوی تر بود و حتی از نظر حافظه هم از پهنای باند 5500 مگاهرتز GDDR5 بهره می برد، پلی استیشن 4 در سال های آینده نتوانست به خوبی از پس احتیاجهای بازی سازان شرکت های مختلف بر بیاید.
گاف عظیم یوبی سافت اولین اشتباه سازندگان در سنجیدن قدرت واقعی سخت افزارهای نسل هشت بود. مسلما به هیچ وجه نمی شود باگ ها و مسائل فنی متعدد بازی Assassins Creed: Unity را توجیه کرد، اما از طرفی نمی توان منکر شد که یکی از دلایل اصلی ضعف عملکرد بازی سخت افزار کنسول ها و دست بالا دریافت آن ها توسط شرکت سازنده بود. افتضاح عرضه بازی Unity باعث شد تا همه سازندگان باری دیگر نگاهی به معماری کنسول های نسل هشتمی بیندازند و از این به بعد بازی های خود را به شکلی بهینه تر برای آن بسازند.
ویچر 3 که قرار بود در سال 2014 عرضه شود بخاطر همین مسئله تاخیر خورد تا سی دی پراجکت بتواند تغییرات اساسی در گرافیک بازی تحسین شده و محبوب خود ایجاد کند. حتی بعد از عرضه این اثر که به جرات از بهینه ترین بازی های نسل هشتم بود، کنسول های سونی و مایکروسافت نتوانستند عملکرد ثابتی در صحنه های مختلف بازی ارائه دهند و در لحظات بی شماری نرخ فریم بر ثانیه تا 24-25 می رسید که تقریبا تجربه بازیکنان را به کل مختل می نماید.
مسلما با گذر زمان و درک عمیق تر از معماری این کنسول ها و جزییات فنی آن ها، سازندگان توانستند آثار بهینه تری به بازار عرضه نمایند اما در سراسر جهت، این تقلا با فداکاری هایی همراه بود که جلوی پتانسیل واقعی بازی ها را از نظر بصری و فنی می گرفت. از همین جهت کاربران کامپیوترهای شخصی می توانستند با در نظر دریافت یک کارت گرافیک میان رده چون GTX 1050 Ti که با قیمت 130 دلار در بازار عرضه شد و در نظر دریافت یک رم 8GB و پردازنده چهارهسته ای از نسل پنجم اینتل به راحتی یک خروجی مشابه با کنسول های نسل هشتم دریافت نمایند که قیمت آن از کنسول های 400 و 500 دلاری بسیار کمتر بود. از طرفی با همسان کردن بودجه و هزینه 300 دلار برای کارت گرافیک می توانستیم با GTX 970 قدرتی دو برابر به نسبت کنسول پلی استیشن 4 داشته باشیم.
کارت GTX 970 هنوز هم توانایی اجرای بسیاری از بازی های روز را با بالاترین تنظیمات و رزولوشن 1080p و فریم ریت 30 دارد، حال آنکه بیشتر بازی های نسل هشت از سال 2016 به اینور برروی پلی استیشن 4 یا ایکس باکس وان با تنظیمات مدیوم و های بهینه شدند.
کنسول های میان نسلی
قدرت کنسول های پایه نسل هشتم به قدری دست و پا گیر بود که سونی و مایکروسافت برای اولین بار در تاریخ صنعت بازی های ویدیویی دست به توسعه کنسول های میان نسلی زدند. البته این استراتژی از همان ابتدا هم با انتقادهای فراوانی همراه شد. وجود چند کنسول در هر نسل نه تنها زحمت ساخت بازی های مختلف را برای آن ها بیشتر می نماید، بلکه دقیقا قدمی در خلاف جهت فلسفه یک دست بودن بازی ها برروی کنسول ها است.
همچنین شایان ذکر است که طبق گزارش های منتشر شده، از هر 5 کنسول پلی استیشن 4 به فروش رفته، تنها یکی از آن ها نسخه میان نسلی یعنی Pro بوده است. این یعنی قریب به 80 درصد مخاطبان کنسول پایه را خریداری نموده اند و هم اکنون هم از آن برای اجرای بازی های خود استفاده می نمایند.
اصلا بعید نیست که مایکروسافت و سونی سیاست ساخت کنسول های میان نسلی را در آینده نیز ادامه دهند، اما با در نظر دریافت موفقیت نه چندان قابل توجه آن ها و همچنین قدرت حیرت انگیز کنسول های نسل نه شاید گزینه عاقلانه تر این باشد که تمرکز خود را صرف توسعه و رسیدگی به خود API این کنسول ها نمایند.
جهش خارق العاده در نسل 9
از حافظه جامد شخصی سازی شده 1 ترابایتی گرفته تا پردازنده های هشت هسته ای Zen 2 ای ام دی که با فرکانس بالای 3.5 گیگاهرتز طراحی شده اند، پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس یک غول سخت افزاری به حساب می آیند. همچنین قدرت واحد پردازش گرافیکی این کنسول ها بر اساس نسل جدید کارت های RDNA 2 ساخته شده و با نقطه شناور 10.3 و 12 ترافلاپسی توانایی اجرای بازی های روز را در رزولوشن 4K و فریم ریت 60 دارد.
با یک حساب سرانگشتی به این نتیجه می رسیم که حتی با در نظر دریافت فروش عمده، نمی توان قیمت بسیار معقول کنسول های نسل نهمی را توجیه کرد. این سیستم ها به قدری قدرتمند هستند که صرفا واحد پردازنده گرافیکی و حافظه جامد آن ها چیزی حدود 400 دلار آب می خورد. حال پردازنده هشت هسته ای، رم 16 گیگابایتی، سیستم تهویه و کیسینگ و… را به این معادله اضافه کنید تا متوجه شوید که چقدر پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس به نسبت کارایی خود به صرفه و ارزان هستند.
یک دلیل عمده این قضیه را می توان به سیاست درازمدت مایکروسافت و سونی نسبت داد. شکی نیست که این دو شرکت عظیم هم اکنون برروی فروش هر کنسول خود در بازار ضرر می دهند، اما سود واقعی این صنعت از خرید بازی ها، قرارداد میان بازی سازان و فروشندگان و درصدی که این دو شرکت در این میان دریافت می نمایند و همچنین سرویس هایی چون PS Now و Xbox Game Pass تامین می شود. البته می توان انتظار داشت که در ادامه و با ورود چیپ های 4 نانومتری سامسونگ و TSMC به بازار قیمت فراوری این کنسول ها ارزان تر شود و به سوددهی برسد اما در حال حاضر به جرأت می توان ادعا کرد که در حالت منطقی کنسول های نسل نهمی باید در محدوده 700 تا 800 دلار قیمت گذاری می شدند.
حال با در نظر دریافت همه این ویژگی های تحسین برانگیز در معماری کنسول های جدید، آیا می توان مثل نسل گذشته به فکر سیستمی بود که بتواند با همان بودجه به رقابت با آن ها بپردازد؟
سیستم معادل
با در نظر دریافت اینکه قدرت پردازشی پلی استیشن 5 معادل یک کارت RTX 2070 از انویدیاست و کارت RTX 3060 نسل جدید هم با آن برابری می نماید، می توانیم به سراغ جمع کردن سیستم معادل خود برویم.
در حال حاضر به علت کمبود نیم رسانا در بازار جهانی و همچنین جنون استخراج رمزارزهای دیجیتال (که عمدتاً با کارت گرافیک انجام می شود) قیمت جی پی یوها چندبرابر شده است. اما با توجه به اینکه مشکل کمبود نیم رسانا به زودی حل می شود و ماینرها هم با کاهش قیمت بیت کوین کم کم از خیر این کارت ها می گذرند، می توان انتظار داشت که قیمت ها آرام آرام به حالت طبیعی خود بازشود. همین اقدام کشور چین در محدود کردن استخراج رمزارز باعث شده تا کارت گرافیک در این کشور طی چند روز با 50 درصد کاهش قیمت روبرو شود.
در مرحله دوم باید یک پردازنده انتخاب کنیم تا از پس احتیاجهای بازی های روز و همچنین قدرت کارت گرافیک برآید. در اینجا باید در نظر داشته باشید که معماری پردازنده کنسول و I/O آن و ارتباطش با دیگر اجزا تفاوت قابل توجهی با استریم اطلاعات در کامپیوترهای شخصی دارد. پس برای شبیه سازی قدرت این کنسول ها احتیاجی به انتخاب پردازنده های پرزرق و برق نیست چرا که بیشتر به درد کارهای نرم افزاری سنگین می خورند.
یک پردازنده Ryzen 3 3100 با چهار هسته و هشت ترد که با فرکانس پایه 3.6 گیگاهرتز در بازار موجود است و تا 3.9 گیگاهرتز بالا می رود به راحتی از پس چالش ما برخواهد آمد. در ادامه به یک رم 16GB و همچنین حافظه جامد 1 ترابایتی از نوع NVMe احتیاج خواهیم داشت. مسلما کاربرهای پی سی در انتخاب دیگر اجزای این سیستم شخصی مثل پاور، کیس، مادربرد و… آزادی عمل بسیاری دارند اما در اینجا سعی نموده ایم تا با انتخاب قطعاتی بهینه و ارزان از پس چالش ساخت یک سیستم 500 دلاری با قدرت خروجی کنسول های نسل نهم بر بیاییم.
| پردازنده: Ryzen 3 3100 (قیمت: 99 دلار) |
| کارت گرافیک: RTX 3060 (قیمت: 329 دلار) |
| مادربرد: PRIME B450M-A (قیمت: 70 دلار) |
| رم: 16GB 2×8 G.SKILL Ripjaws (قیمت: 80 دلار) |
| حافظه جامد: Samsung 980 M.2 1TB (قیمت: 140 دلار) |
| پاور: Corsair VS600 600W 80Plus (قیمت: 60 دلار) |
| کیس: DIYPC S2-BK (قیمت: 50 دلار) |
| جمع کل: 830 دلار |
| قدرت خروجی: 120fps~ در رزولوشن 1080p و 60fps~ در رزولوشن 4K |
همان طور که می بینید حتی با یک سیستم جمع وجور و بهینه هم نمی توان قدرت کنسول های نسل نهمی مایکروسافت و سونی را با همان قیمت شبیه سازی کرد. سیستم انتخابی ما از جهات بسیاری نزدیک به پلی استیشن 5 و ایکس باکس سری ایکس است و حتی می تواند در برخی بازی ها از آن ها پیشی بگیرد. اما در نهایت می بینیم که از نظر قیمتی به زعم پردازنده قوی، کارت گرافیکی نسل جدید و همچنین حافظه SSD حداقل 300 دلار با معادل کنسولی خود فاصله دارد.
بدیهی ست که ارتقا دادن قطعات برای شخصی که هم اکنون هم سیستم مناسبی دارد منطقی تر است. مثلا اگر سیستم شما از پردازنده های Zen ای ام دی و حتی نسل ششم اینتل برخوردار باشد، ارتقا دادن کارت گرافیک به تنهایی و با هزینه 320 دلار (که در اجرای بازی ها روی سیستم های شخصی حرف اول را می زند) گزینه معقول تری خواهد بود و قدرتی مشابه کنسول های نسل نهم شبیه سازی خواهد نمود.
اما در نهایت می توان گفت که تصمیم به صرفه تر به احتیاجهای هر کاربر بازمی شود. با توجه به اینکه کامپیوترهای شخصی استفاده های چندمنظوره دارند، شاید در نهایت این انتخاب قابل تامل تری برای بسیاری از کاربران باشد. بااین حال، خیل عظیمی از بازیکنان صرفا کنسول را برای بازی کردن می خواهند و از طرفی نمی خواهند آثار انحصاری فوق العاده این پلتفرم ها را از دست بدهند. پس اگر می خواهید بین کنسول ها و سیستم گیمینگ انتخاب کنید، متغیرهای این تصمیم کاملا وابسته به احتیاجهای درازمدت شما هستند.
منبع: دیجیکالا مگ