معرفی راهکارهای کلیدی برای کنترل جیغ زدن بچه ها - مجله پیامک مسعود

به گزارش خبرنگار ، شاید شما هم با بعضی بچه ها روبرو شده باشید که جیغ می زنند و از فریاد زدن برای رسیدن به خواسته هایشان استفاده می نمایند و تا زمانی که والدین خواسته آنها را برآورده ننمایند، دست از انجام این کار برنمی دارند، اما به راستی بهترین راه حل برای روبرو با این بچه ها چیست؟

شکوفه اویارحسینی کارشناس ارشد مشاور خانواده و کودک در گفت وگو با خبرنگار درباره علت جیغ زدن بچه ها در سنین یک تا 2 و نیم سالگی اظهار کرد: بچه های که در این سنین قرار دارند، اغلب به جیغ زدن و نه گفتن تمایل دارند، زیرا تار های صوتی کودک در این سنین تقویت می گردد، انفجار کلمات در مغز او شکل می گیرد و او صحبت کردن را شروع می نماید، بنابراین والدین نباید به او بگویند که پرخاشگر یا لجباز است و از سوی دیگر جیغ زدن کودک نباید راهی برای رسیدن به خواسته هایش گردد.

او بیان نمود: وقتی کودک یک تا 2 و نیم سال جیغ می زند، والدین در برخورد با این رفتار باید نخست حواس او را پرت نموده و پس از آرام شدن کودک خواسته اش را برآورده نمایند.

اویارحسینی اضافه نمود: بچه ها در سنین چهار تا پنج سالگی هم جیغ می زنند که در این سنین بعضی بچه ها تمرین جیغ زدن نموده و این کار را نوعی مهارت تلقی می نمایند، در این صورت والدین باید شرایطی را فراهم نمایند که کودک بتواند در فضای آزاد مانند پارک فعالیت های ورزشی یا هیجانی انجام بدهد و جیغ بزند.

این کارشناس ارشد مشاور خانواده و کودک تأکید کرد: اگر کودکی که در سن چهار تا پنج سالگی واقع شده است، جیغ و فریاد بزند و در قبال آن رفتار های متناقضی را از والدین خود ببیند، این کار را تقویت می نمایند، به طور مثال اگر یک بار کودک جیغ بزند و والدین به خواسته اش اهمیت بدهند تا کودک ساکت گردد یا در صورتی که او جیغ بزند و والدین این جیغ زدن را نادیده بگیرند و در حالت سوم اگر کودک جیغ بزند و والدین او را تنبیه نمایند به علت اینکه اوضاع برای کودک غیرقابل پیش بینی است، والدین، باعث تقویت جیغ زدن کودک می شوند. در این شرایط به والدین پیشنهاد می گردد که اگر نمی توانند نسبت به جیغ زدن کودک بی تفاوت باشند، از تکنیک خاموشی یا بی توجهی استفاده ننمایند.

او توضیح داد: نخستین پیشنهاد برای واکنش در برابر جیغ زدن بچه ها بی توجهی است به شرطی که همه اعضای خانواده در این موضوع با هم هماهنگ باشند، بنابراین اگر والدین نمی توانند نسبت به جیغ زدن کودک بی توجه باشند، باید کودک را با دست خود به سمت اتاق یا مکانی راهنمایی نمایند و او آنجا بماند تا زمانی که گریه هایش تمام گردد سپس پدر یا مادرش را صدا بزند و بگوید که چه خواسته ای دارد، در این صورت والدین به کودک می فهمانند که اجازه گریه کردن و ناراحتی را دارد، اما وقتی ساکت باشد به صحبت هایش گوش داده می گردد.

اویارحسینی گفت: سومین پیشنهاد این است که والدین کودک را به مکانی کسالت آور راهنمایی نمایند و از او درخواست نموده که به اندازه دقیقه های خاصی آنجا بایستد تا آرام گردد که این دقیقه ها به اندازه سن کودک به اضافه یک است به طور مثال اگر کودک چهار سال سن دارد باید پنج دقیقه در مکان کسالت آور بایستد، والدین همچنین باید به کودک اعلام نمایند که زمان از وقتی شروع می گردد که او آنجا آرام بایستد و تا زمانی که جیغ بزند، زمان شروع نمی گردد، سپس والدین باید هنگامی که زمان کودک تمام شد از کودک بپرسند که چرا به این مکان رفتی و کودک باید خود علت ماجرا را بیان کند و بگوید که، چون جیغ زدم به این مکان رفتم. والدین سپس باید به او بگویند که اگر بدون جیغ زدن خواسته ات را بیان می کردی، بهتر به آن می رسیدی. حالا بگو که خواسته ات چیست؟

این کارشناس ارشد مشاور خانواده و کودک اظهار کرد: اگر کودک حاضر نشد که در مکان کسالت آور مانند گوشه راهرو یا حمام بایستد والدین از او درخواست می نمایند فعالیتی که دوست ندارد، انجام بدهد به طور مثال اگر کودک از مرتب کردن اتاق بدش می آید، والدین باید او را به سمت اتاقش راهنمایی نمایند تا آنجا را مرتب کند.

او بیان نمود: در مرحله آخر اگر کودک باز هم مقاومت کرد و حاضر نشد فعالیتی که دوست ندارد، انجام دهد، در این مرحله والدین باید کودک را از انجام فعالیت مورد علاقه اش مانند تماشای کارتون محروم نمایند. والدین باید به کودک بگویند که به علت اینکه تو بدرفتاری می کنی، به خواسته ات نمی رسی، اما اگر همین خواسته ات را به شکل کلمات بیان کنی، احتمال رسیدن به خواسته ات بیشتر می گردد.

اویارحسینی اضافه نمود: والدین مجاز هستند برای بچه ها بالای سه سال قوانین تنبیهی بگذارند بنابراین بچه ها زیر سه سال را نباید تنبیه کرد، همچنین به ازای سن کودک تعداد قوانین تنبیهی تعیین می گردد به طور مثال اگر کودک سه ساله است، والدین تنها برای او مجاز هستند که یک قانون تنبیهی بگذارند و برای کودک پنج ساله سه قانون تنبیهی در نظر بگیرند. والدی می تواند قوانین تنبیهی برای فرزندش بگذارد که روزانه 30 دقیقه با فرزندش فعالیت های لذت بخش انجام دهد و برای او وقت بگذارد، بنابراین اگر پدر یا مادر کودک را تنبیه می نماید به این معناست که تنها رفتار او مورد مواخذه قرار می گیرد و خود کودک دوست داشتنی است.

این کارشناس ارشد مشاور خانواده و کودک یادآوری کرد: برای بچه ها زیر سن دبستان والدین بهتر است که قوانین تشویقی را جایگزین قوانین تنبیهی و نفی نماینده نمایند و به رفتار درست کودک پاداش بدهند و به او بگویند هر بار که آرام صحبت کنی به خواسته ات توجه می گردد و یک ستاره دریافت می کنی.

همچنین در ادامه الهام پورمولایی کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودک استثنایی در گفت وگو با خبرنگار درباره تفاوت جیغ زدن در بچه ها زیر دو سال با بچه ها بالای سه سال اظهار کرد: بچه ها زیر دو سال علت اینکه هنوز مهارت های کلامی آنها به خوبی شکل نگرفته است از روش های غیرکلامی مانند جیغ زدن استفاده می نمایند. وقتی پدر یا مادر احتیاج های کودک را به درستی متوجه نمی گردد کودک برای جلب توجه والدین جیغ می زند در این مواقع والدین در بسیاری از اوقات کودک را سریع در آغوش می گیرند و حواس او را با بازی کردن پرت می نمایند، بنابراین والدین با این رفتار ها به طور ناخواسته به جیغ زدن کودک پاداش می دهند و آن را تقویت می نمایند.

او بیان نمود: همچنین گاهی هنگامی که کودک عصبانی می گردد و از نظر کلامی نمی تواند هیجانات و عصبانیت خود را بروز بدهد از روش جیغ زدن استفاده نموده، بنابراین کودک با جیغ زدن هیجانات خود را کنترل می نماید. در بچه ها زیر دو سال بهترین راه برای ساکت کردن جیغ زدن کودک این است که والدین نسبت به این رفتار فرزند خود بی اعتنا باشند و به رفتار های مثبت او پاداش بدهند، بنابراین والدین نباید وقتی کودک جیغ می زند، بلافاصله او را در آغوش بگیرند و خواسته اش را برآورده نمایند.

پور مولایی اضافه نمود: اگر کودک بالای سه سال است یکی از موثرترین راه ها برای ساکت کردن جیغ زدنش این است که والدین درست روبروی صورت فرزند خود قرار بگیرند و به او بگویند که وقتی جیغ می زنی، صحبتت را به خوبی متوجه نمی شوم، چرا نمی توانی با صدای آرام با من صحبت کنی. والدین باید در برخورد با جیغ زدن کودک اقتدار داشته باشند و تسلیم کودک نشوند، زیرا اگر والدین تسلیم کودک شوند، کودک یاد می گیرد که با جیغ زدن به خواسته اش می رسد.

این کارشناس ارشد روانشناسی و آموزش کودک استثنایی تأکید کرد: والدین همچنین می توانند در برخورد با کودک بالای سه سال که جیغ می زند، باید انگشت خود را جلوی دهانشان بگیرند و به کودک بگویند که ساکت گردد. والدین نباید در برابر جیغ زدن فرزندشان عصبانی شوند یا او را تنبیه های کلامی یا بدنی بنمایند، زیرا این رفتار ها جیغ زدن کودک را تقویت می نماید. والدین باید نخست ریشه جیغ زدن کودک را پیدا نمایند همچنین آنها باید شکیبا باشند، با جیغ زدن جواب کودک را ندهند و تسلیم خواسته های او نشوند و به او بگویند تا زمانی که جیغ می زنی من متوجه منظورت نمی شوم و نمی توانم خواسته ات را برآورده کنم، اما وقتی با صدای آرام با من صحبت کنی من بهتر متوجه خواسته ات می شوم.

او توضیح داد: والدین اگر بلافاصله بعد از جیغ زدن کودک او را در آغوش بگیرند و خواسته اش را برآورده نمایند، کودک یاد می گیرد که برای جلب توجه والدین جیغ بزند. همچنین گاهی اوقات مادر با تلفن صحبت می نماید و کودک خواسته ای دارد در اینجا به این علت که مادر نسبت به خواسته فرزندش بی توجه است، کودک جیغ زدن را شروع می نماید. اگر والدین نمی توانند در برابر جیغ زدن فرزندشان شکیبا باشند باید جیغ زدن کودک را پیش بینی نمایند.

پور مولایی گفت: بسیاری مواقع والدین از جیغ زدن کودک عصبانی می شوند و او را کتک می زنند که این تنبیه بدنی موجب می گردد که کودک بیشتر جیغ بزند. والدین باید به رفتار های مثبت کودک و خواسته های معقول او توجه نمایند و به این رفتار ها پاداش بدهند.

او یادآوری کرد: گاهی اوقات کودک از شدت خوشحالی و هیجان جیغ می زند در این مواقع والدین باید با آرامش به کودک بگویند که وقتی آهسته صحبت کند بهتر صدایش شنیده می گردد. همچنین حتی اگر کودک بسیار جیغ می زند والدین نباید به او پیغام و هویت منفی بدهند و به او برچسب جیغ جیغو بزنند، زیرا در این صورت کودک این برچسب را جزو ویژگی های شخصیتی خود می داند و اصلاح این رفتار بسیار سخت می گردد.