جانسون در اتاق اعدام نخست وزیر - مجله پیامک مسعود

به گزارش جهانی اقتصاد، به همین دلیل است که بوریس در مجلس با چالشی سخت روبرو است. او میل ندارد در مجلس حضور یابد چرا که باید بار دیگر سر و صدا و قیل و قال دوست و رقیب را تحمل کند و چالش های خصم خود را همچون ترکشی که به سوی او پرتاب می شود به جان بخرد. استارمر- دو هفته پیش پس از آنکه خاطر نشان کرد که میزان مرگ و میر در بریتانیا بالاترین رقم در اروپا و دومین کشور در جهان پس از آمریکاست- چنین پرسید: آیا نخست وزیر می تواند به ما بگوید که چطور ممکن است چنین شود؟. مارک لاندر و استفن کاستل در گزارش 19 می برای نیویورک تایمز نوشتند، جانسون پاسخ داد که این مقایسه های مستقیم کشور به کشور درست نیست و اعتباری ندارد و هزینه واقعیِ انسانی این پاندمی تنها پس از این حقیقت- [یعنی دستیابی فرد به آمار و ارقام و اطلاعات دقیق]- می تواند مورد قضاوت قرار گیرد. استارمر با جهیدن ناگهانی از روی صندلی خود نموداری را نشان داد که در آن دولت دقیقا از همین مقایسه استفاده کرده بود و خاطر نشان کرد که دولت هفته هاست در جلسات مطبوعاتی در مورد ویروس از چنین روشی استفاده می کند آن هم زمانی که میزان مرگ و میر در بریتانیا نسبتا بهتر از دیگر کشور ها به نظر می رسد.

به گفته استارمر، استدلال جانسون با واقعیت جور در نمی آید. جانسون در حالی به کار بازگشت که دولت او هنوز در حال تلاش و تقلا برای پاسخ دادن به این پاندمی و روبروه با مخالفت های تازه بود. فاصله گذاری اجتماعی در مجلس بدین معناست که بیشتر 650 عضو از راه دور شرکت می کنند و یک فضای گلادیاتوری بین جانسون و استارمر به وجود می آید. پرویز جبار، وکیلی که با استارمر در زمینه موارد حقوق بشری کار کرده است، می گوید: تردیدی نیست که شرایط فعلی به نفع اوست. استارمر جارچی یا فریادزن نیست. او سوال را به شکلی پرسشی مطرح می کند، اما همزمان پاسخ های دریافتی را هم ارزیابی می کند.

لاندر- کاستل، گزارشگران نیویورک تایمز، نوشتند جانسون با داشتن اکثریت کرسی ها در مجلس همچنان چهره ای مسلط در چشم انداز سیاسی بریتانیاست؛ او وقتی بیمار شد و در نهایت از بیمارستان به خانه انتقال یافت بسیاری از تحلیلگران در تصور اینکه چه کسی ممکن است جانشین او شود مشکل داشتند و نمی توانستند جانشینی احتمالی برای او بیابند. استارمر می تواند دولت را به خاطر ناکامی هایش پاسخگو سازد، اما واقعا نمی تواند تغییر چشمگیری در سیاست های دولت ایجاد کند. با این حال، ترکیب پاندمی ای که هیچ راه حل آسانی را بر نمی تابد و مخالف جدیدی که به خود اطمینان دارد، جانسون را در شرایط دفاعی قرار داده است. این به ویژه در روز چهارشنبه مصداق یافت، طی مراسمی که به سوال از نخست وزیر یا PMQ معروف است؛ مراسمی که با یک بیانیه کوتاه از سوی نخست وزیر آغاز می شود و سپس با جر و بحث از ناحیه اپوزیسیون که در این مورد استارمر است ادامه می یابد.

جانسون البته اولین نخست وزیری نیست که در زیر ذره بین مجلس به هیجان و خروش می آید. هارولد مک میلان هم در این شرایط به لحاظ جسمی بیمار شد. تونی بلر هم به شکلی خرافاتی همان جفت کفشی را می پوشید که هر بار هنگام ورود به تالار مجلس بر پا می کرد. او این تالار را اتاق اعدام نخست وزیر می نامید. او می گفت: از اینجا متنفرم. بلر می گفت: این کفش خوش شانسی واقعا خوش شانسی نمی آورد.

بلر بعد ها می گفت: پاسخ های شما طولانی تر و پیچیده تر می شود؛ لحن تان تیزتر می شود؛ چهره تان سرخ تر می شود و ضعف استدلال تان عیان تر. به طرفین نگاه می کنید و به دنبال این هستید که کنندگان حزب تان به حمایت از شما برخیزند یا لااقل نشانه هایی از حمایت در چهره شان بروز دهند، اما در چهره همه جز شرمساری نمی بینی. آماده سازی برای جلسات مجلس که بلر آن را اتاق اعدام می نامد واقعا وقت گیر و زمان بر است.

هر هفته، رهبران با مشاورانشان جلسه تشکیل می دهند تا ذهن خود را آماده سازند و می کوشند تا موضوعاتی که ممکن است مطرح شود را حدس کرده یا حدس بزنند، پاسخ های خود را برای آن آماده و مواضع خود را برای حمله مستحکم تر سازند. بر خلاف استارمر، جانسون به خاطر تکالیف دقیقش شهره نیست. الستر برت، قانون گذار سابق عضو حزب محافظه کار که به عنوان وزیر ارشد در وزارت خارجه آن زمان کار می کرد، می گوید جانسون زمانی که وزیر خارجه بود نسبت به همقطاران دیگرش با مجلس خیلی سرسری برخورد می کرد. او می گوید: بوریس اعتماد به نفس دارد. او هرگز از این حقیقت که باید به سوالات جواب دهد پریشان خاطر نمی شود.

با این حال، استارمر یک چالش غیرمعمول است. الستر برت می گوید: او وکیل دادگستری است و دادگاهی برگزار می کند که وقتی نکته یا شکایتی مطرح می شود در آن یک سکوت مجازی برقرار می شود. هموست که متن چاپ شده را می خواند. برت می افزاید: استارمر در این دادگاه که در آن بسیاری از کنندگان با رعایت فاصله اجتماعی نشسته اند و برخی هم به صورت مجازی شرکت می کنند، گرد و خاک به راه می اندازد و گیوتین را تا نزدیک گردن بوریس می برد. هفته گذشته و در دومین روبروه استارمر با جانسون، این وکیل دادگستری و کننده مجلس بار دیگر از جانسون پرسید که چرا دولت- تا 12 مارس- اعلام کرده بود که بسیار بعید است که سالمندان در آسایشگاه ها به کرونا مبتلا شوند.

اکنون آمار ها نشان می دهد که مرگ و میر در آسایشگاه های سالمندان 40 درصد مرگ و میر های برخاسته از کرونا را به خود اختصاص می دهد. جانسون انکار کرد که دولت چنین توصیه ای کرده بود و همین باعث شد تا حزب کارگر سندی را منتشر سازد که در آن دولت رسما در 13 مارس این سخن خود را پس گرفته بود. استارمر از جانسون خواسته بود که این موضع را اصلاح کند؛ جانسون رد کرد و اندکی بعد استارمر را به ارائه آمار و ارقام دست چین شده و گمراه کننده متهم کرد.

مشقت های جانسون با فشار حزب محافظه کار او مصادف شد که در دوره فترت تمام کنندگان را یک به یک دیدار کردند. آن ها [برای توجیه دولت]اصرار داشتند که این یک مساله ساده و عادلانه است؛ جاکوب ریس ماگ، رئیس مجلس عوام- که رفتار و روش او یادآور رفتار های باستانی و کهن بود و باعث شد لقب عضو محترم قرن هجدهم به او داده شود- گفت، دولت نمی تواند از مردم بخواهد سر کار بروند در حالی که اعضای مجلس را معاف می دارد. اما محافظه کاران معتقدند که یک مجلس عوام شلوغ تر کارکرد بهتری نسبت به مجلس فعلی خواهد داشت که برخی اعضایش حضور دارند و برخی دیگر هم به شکل مجازی و از خانه های خود در آن شرکت می کنند.

روث فاکس، مدیر انجمن هانسارد که یک سازمان تحقیقاتی با تمرکز بر مجلس است، می گوید: مدیریت، کنترل و ارتباط با اعضای مجلس در صورتی که آن ها روی کرسی های خود نشسته باشند بسیار راحت تر است تا اینکه آن ها متفرق باشند و با یکدیگر از طریق واتساپ و... در ارتباط باشند. با توجه به واهمه بسیاری از اعضای مجلس از کرونا بسیاری از آن ها میل به بازگشت و حضور فیزیکی در مجلس ندارند. لیندسی هولی، سخنگوی مجلس عوام، هشدار داده بود که اگر بسیاری از کنندگان در مجلس حضور یابند ممکن است کرسی هایشان را تعلیق سازد.

در حال حاضر، بیش از 50 قانونگذار می توانند در هر زمانی که می خواهند در مجلس حضور یابند و بخش زیادی از آن ها هم از اعضای اپوزیسیون هستند. این نشان می دهد که جانسون امید چندانی ندارد که حمایت هم حزبی های خود را به دست آورد یا منتظر سوت و کف و هورا و فریاد حمایت آمیز آنان باشد. حتی اگر اعضای مجلس بخواهند روی نیمکت های چرمی سبز بنشینند، اما کرونا باعث شده فضای متفاوتی خلق شود. بحث های خشمگینانه در مورد تعداد مرگ و میر های سالمندان احتمالا دیگر جایی برای سوت و کف و هورا باقی نمی گذارد. تحلیلگران می گویند در این فضای کرونایی جانسون نمی تواند از فشار های استارمر و مخالفانش بی خیال بگذرد و نخست وزیر منزوی و ژولیده زیر ذره بین مجلس و مخالفان خود شاید دیگر نتواند ژست حق به جانب و پیروزمندانه ای که تا چندی پیش اتخاذ می کرد را دوباره در پیش گیرد.